Referentie:
De Standaard, 13.8.2015, p. 13:
Informatief extract:
„Ik zeg altijd: abortus plegen is in België gemakkelijker dan een meeuw neerschieten”
Creatieve commentaar:
Je zou kunnen zeggen dat bovenstaande opmerking van Paul Geerinckx, schepen van milieu, natuur en duurzaamheid voor CD&V niet meer dan een kwestie van slechte smaak is, maar er zit meer achter. De ongelukkige vergelijking is gestoeld op een dubbel onbegrip. Onbegrip van abortus als vraag waarmee vrouwen of koppels die ongewenst zwanger geraken mee worstelen. En onbegrip van de moeilijke verhouding tussen mens en dier. Gelukkig is een abortus laten uitvoeren in België gemakkelijker dan het neerschieten van een meeuw. Laat dat duidelijk zijn.
Ik ga me hier niet uitlaten over de spontane vraag of een embryo of foetus meer waard is dan een meeuw die de vergelijking van de schepen uitlokt. Dit is een nogal abstracte discussie die moeilijk te beslechten is. Wat wel duidelijk is dat onze verhouding tot een ongewenste zwangerschap fundamenteel anders is dan onze verhouding tot een ongewenste meeuw. En dat maakt deze vergelijking op zich ongepast.
Wat de meeuwen betreft wordt de betrokken schepen gelukkig tegengesproken door zijn partijgenoot en bevoegd minister Schauvliege. Het is niet omdat je last hebt van meeuwen dat het er ook te veel zijn. Er blijkt geen goede reden om meeuwen neer te schieten als men er vanuit gaat dat meeuwen als soort waardevol zijn om te behouden aan onze kust. Er kunnen verschillende oorzaken zijn voor de meeuwenplaag: van te weinig beschikbaar voedsel op zee tot verhoogde intelligentie van de dieren. De strijd tussen de intelligentie van de mens en de meeuw moet in alle geval op een intelligente manier beslecht worden en het willekeurig neerschieten van meeuwen kan men moeilijk in deze situatie als de meest intelligente oplossing beschouwen.
De meeuw kan men beschouwen als een indringer in onze leefwereld (of is het eerder omgekeerd?), maar men kan niet zeggen dat we tegenover het voortbestaan van een meeuw een actieve, persoonlijke, intieme en duurzame verantwoordelijkheid hebben. Dit is wel het geval bij de confrontatie met een onbedoelde zwangerschap: kunnen en/of willen we de komende twintig jaar en mogelijk langer de zorg opnemen voor het kind dat uit de zwangerschap zal voortkomen? Dit is een persoonlijk vraagstuk dat een persoonlijk antwoord dient te krijgen. De overheid hoeft hier enkel te waken over de omkadering en niet over de individuele beslissingen zelf. De lastige meeuwen dagen ons echter uit tot een collectieve reflectie over de plaats van meeuwen aan onze kust. De koppeling van meeuwen aan abortus suggereert dat de reflectie over ongewenste meeuwen in hoofdzaak een persoonlijke kwestie is of dat de reflectie over wat te doen met een onbedoelde zwangerschap in hoofdzaak een publieke kwestie is. Dat doet onrecht aan beide uitdagingen en verdient het om bestreden te worden.
